Köszönöm, het enige Hongaarse woord dat ik heb geleerd en gebruikt in Budapest. In het Nederlands betekent het bedankt en dat ben ik de stad ook wel. Om zo mooi, bruisend en kalm tegelijkertijd te zijn. Net zoals de stad door twee gedeeld wordt door de Donau, deelt de rivier ook de sfeer op.

Ons hotel, het Buda Castle Fashion Hotel, ligt in het Buda gedeelte midden in de burchtwijk. Bij de Matthiaskerk en het Vissersbastion is het altijd toeristisch druk maar vanaf je de hoek om wandelt, heerst er rust. Die ene avond toen het sneeuwde ook heel veel stilte. Verlaten voelde het niet, maar zeker ook niet stedelijk, eerder als een bergdorp.

De groene Szabadság brug

Eenmaal de Kettingbrug over naar de Pest zijde kom je echt in een stad terecht. In deze periode van het jaar was het er alles behalve crowded te noemen, eerder een gezellige smeltkroes van mensen. De enige andere toeristen die we tegen kwamen, waren Vlamingen en af en toe een paar Duitsers. We werden door anderen (veelal Erasmusstudenten) meermaals aangesproken om de weg uit te leggen, terwijl wij net vonden dat we niet zo op de locals geleken (niet denigrerend bedoeld, maar je haalde ze er meestal wel uit). Werkelijk nog nooit zoiets mee gemaakt op citytrip.

Ook al ben ik nog maar een dikke week terug in België, ik weet nu al dat ik nog terug wil naar Budapest. Maar dan wel in de zomer, het was fijn nu maar de koude en het wisselvallige weer hielden toch enkele buitenactiviteiten tegen zoals de zoo en het Margaretha eiland. Toch was de stad symbolisch prachtig en warm, ik ga met beelden tonen waarom. Eerst de kleine roadmovie die ik maakte; verwacht geen schitterende filmbeelden, ik fotografeer liever, eerder een idee van vele bus en tramritjes en dergelijke meer…